Zapora na Jeziorze Solińskim od środka. Jakie tajemnice skrywa ta budowla? [WIDEO, ZDJĘCIA]

Tak powstawała zapora wodna w Solinie. Pierwszy projekt zagospodarowania hydroenergetycznego Sanu poprzez budowę zapory opracował w 1921 roku profesor Karol Pomianowski z Politechniki Warszawskiej (wcześniej: Politechniki Lwowskiej).

CZYTAJ TAKŻE:

ZOBACZ CO JEST NA DNIE JEZIORA SOLIŃSKIEGO - ARCHIWALNE ZDJĘCIA>>

Ambitne plany przerwała druga wojna światowa i nowa koncepcja zabudowy doliny Sanu powstała w roku 1955 pod kierownictwem inż. Bolesława Kozłowskiego. Na miejsce wzniesienia zapory wybrano przewężenie doliny poniżej ujścia Solinki do Sanu, koło wsi Solina. Podczas napełniania zbiornika, zatopione zostały wsie Solina, Teleśnica Sanna, Horodek, Sokole, Chrewt i duża część Wołkowyi. 

Budowę zapory rozpoczęto w 1960 roku. Główne prace ziemne i roboty fundamentowe zakończono w 1964 r. W lipcu tegoż roku rozpoczęto wznoszenie korpusu zapory. Podstawowe prace betoniarskie przy zaporze zamknięto pod koniec lutego 1968 roku. W międzyczasie trwała budowa budynku elektrowni i montaż urządzeń hydroenergetycznych. Wstępny rozruch pierwszej turbiny odbył się 9 marca 1968 r., a 20 lipca (dwa dni przed ówczesnym świętem 22 lipca) oddano zaporę do eksploatacji.

Przy budowie zapory, która trwała blisko 9 lat, pracowało ponad dwa tysiące osób. Pozostałości dawnej wsi Solina, znajdują się obecnie na dnie obecnego zbiornika. Zapora w Solinie, która ma 81,8 m wysokości i 664 metrów długości, jest najwyższa w Polsce. (...) CZYTAJ DALEJ - ZOBACZ ZDJĘCIA>>